Home is where the heart is

Alhoewel ik al weer meer dan een week thuis ben, deel ik graag mijn laatste weekje in Mexico nog even ;). Nadat ik terug ben gekomen van Cozumel ben ik naar de dochter van Katia, Stephanie, gegaan. Na een busreisje van zes uur kwam ik aan in Leon. Het is een veel kleinere stad dan Mexico city en dat vond ik niet per se heel erg. In het weekend ben ik naar Guanajuato geweest, een stad in de bergen met veel gekleurde huisjes en vooral veel historie. Het is ook voor de Mexicanen zelf een toeristische plek, vanwege de belangrijke rol tijdens het verzet tegen de Spanjaarden en ik voelde me er veel meer thuis dan Mexico stad. Op zondag ben ik aan het einde van de dag met een vriend van Katia terug gereden naar huis, niet één van de meeste relaxte reisjes die ik ooit heb gehad… Zo’n 80 km voor Mexico stad kwamen we in de file. No problemo dacht ik, ongelukje gebeurd, over een half uurtje zijn we weer aan het toeren. Maar anderhalf uur later zat ik nog steeds voor me uit te kijken op precies dezelfde plek waar we stil waren komen te staan. De mensen waar ik mee in de auto zat konden niet zo héél goed Engels, maar na een tijdje kwam ik erachter dat er rotsblokken op de weg waren gevallen. Akkoord, aan de kant schuiven en weer doorbroezn, toch? Na twee uur nog steeds in het donker, in de bergen, in de stortregen en onweer, kwamen er twee ambulances aan. Uiteindelijk bleek dat de rotsblokken zo groot waren als onze woonkamer en er mensen gewond waren geraakt. De volgende dag bleek dat zeven mensen het niet hadden overleefd (ik vraag me af of dit hetzelfde zou zijn geweest als er eerder ambulances waren gearriveerd, maar in Mexico zijn er talloze dingen die, mijns inziens, anders kunnen worden geregeld). Ik denk dat dit wel het dieptepunt was tijdens mijn aanwezigheid in tequila-land, vooral omdat ik in een auto zat met mensen die ik helemaal niet kende, waar ik niet mee kon communiceren, thuis voelde opeens heel ver weg, en omdat ik me realiseerde dat als we een kwartiertje eerder waren vertrokken, ik zelf wel eens onder die rotsblokken had kunnen liggen. Enough with the drama, om half vier ’s nachts was ik uiteindelijk toch weer bij Katia thuis (omdat de complete file was omgekeerd op de eigen rijbaan) en kon mijn laatste week in Mexico stad beginnen.
Ik heb nog een studiegenootje opgezocht die ik heb leren kennen in Zuid-Frankrijk en samen hebben we alle onschuldige mensen in het centrum van Mexico stad lastig gevallen. Ook ben ik nog een dagje naar Taxco geweest, wat bekend staat om het verkopen van zilver. Ik vond het zelfs in peso’s nog vrij prijzig (wat echt haast niet kan), maar fijn dat ik wel even werd geïnterviewd door de lokale scholieren alsof ik Justin Bieber was. Mijn laatste dag heb ik doorgebracht in een African safari (in Mexico) in Puebla. Écht wat voor mij, die apen in de auto en de tijgers op de motorkap… Wel weer een ervaring rijker ;).

Zaterdag ben ik via een overstapje in de VS teruggegaan naar Nederland. Alhoewel ik het ontzettend bijzonder vond om in Mexico te zijn en het heel erg fijn vond om Katia weer te zien, ben ik ook blij om weer thuis te zijn. In Mexico realiseerde ik me wel dat we in Nederland zoveel voorrechten hebben, zeker als het gaat om veiligheid en gezondheid. Ook was het soms best moeilijk om in Mexico te zijn, Katia was een vriendin van mama en alhoewel ik mijn best deed om voor twee mensen te genieten, valt het soms ook zwaar om aan het einde van de dag je belevenissen niet te kunnen delen met één van de personen waar je het meeste van houdt. Thuis komen zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn, maar ik heb wel geleerd dat het belangrijkste wat je meeneemt niet in je koffer zit, dat zit voor altijd in je hart.

Bedankt voor het lezen van mijn reisverhalen en tot het volgende avontuur!

Liefs,

Marloes