I am a DJ

Het werd kouder in Melbourne, ik had meer mijn spijkerbroek en jas aan dan m'n geliefde zomerjurkjes, dus was het tijd voor mij om er weer vandoor te gaan. Gelukkig had ik dit vorig jaar in december al zien aankomen en had ik mijn ticket zo omgeboekt dat ik half mei weer richting Azië kon. Mijn partner in crime, Geeske Bowsju, had bedacht dat mei ook een prima maand was om Nederland te verlaten en zo geschiedde het dat wij elkaar in Bangkok een high-five konden geven.


Volle Maan
Nadat we drie dagen de prachtige, verfrissende en culturele (ehw toch niet) stad Bangkok hadden verkend met voornamelijk de tuktuk, hebben we ons avontuur voortgezet in het zuiden van Thailand. In een heerlijke overvolle nachtbus mochten wij in 17 uur afzakken naar het Zuiden, waar een bootje klaarstond om ons naar Koh Phangan te brengen. Ons reisplan in Thailand was vooral georganiseerd rondom de maandelijkse full moon party in Koh Phangan en gelukkig konden we die na vier dagen Thailand al meepakken. Een full moon party staat gelijk aan een strand met 30.000 (je leest het goed) hossende mensen, die niet drinken per glas maar per emmer. Door een rietje. 18 Uur lang. Uiteraard ging dit ons ook erg goed af. Na een herstel dagje hebben we samen met deze 30.000 backpackers ongeveer tegelijkertijd het eiland verlaten om tijdens een storm op zee (ik had mijn noodplan al klaarliggen) naar Koh Tao te varen. Koh Tao is het kleinste eiland aan de oostkust van Thailand, maar ook het leukste! Het is vooral populair onder duikers, maar wij vermaakten ons ook prima met zwembaden, Thaise massages en kroegentochten.


Van de regen in de drup
Om onze verkenningstocht langs de eilanden af te maken hebben we ook nog even Koh Phi Phi bezocht. In Krabi voelden we al een beetje nattigheid.. we waren in het regenseizoen beland. Koh Phi Phi is ontzettend mooi, als je naar het strand kan. Helaas hebben wij vooral de binnenkant van onze kamer en ongeveer alle kroegen van het eiland bekeken, maar dat mocht de pret niet drukken. Om iets efficiënter te werk te gaan dan op de heenweg hadden we een vluchtje terug naar het Noorden van Thailand geboekt. In Chiang Mai hebben we nog gebadderd met olifanten bij het Elephant Care Project en zijn we door onze nieuwe beste vriend 'de man met de tuk tuk' nog naar de enige echte zelf gegraven Grand Canyon en 'grote', maar kleine waterval gebracht. Hierna zat Geeske haar tijd erop en mocht ze van de regen in Thailand weer terug naar de regen in Nederland. Kan gebeuren...


De laatste maand
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik na negen maanden niet een beetje reismoe was. Ik had geen heimwee, maar soms is het lastig om voor de honderdmiljoenmiljardste keer te vertellen waar je bent geweest en waar je naar toe gaat, als je zeker weet dat je je desbetreffende gesprekspartner na morgen niet meer gaat spreken. Soms is gewoon stil zijn en een boekje lezen ook heel fijn. Gelukkig was mijn laatste bestemming in Thailand het dorpje Pai. Vroeger een plaatsje voor hippies, nu een befaamd backpackers oord. In Chiang Mai had ik besloten dat ik de laatste drie weken graag naar Vietnam wou en in principe zat ik eigenlijk in Pai te wachten tot mijn visumaanvraag werd goedgekeurd. Ik had geen beter plekje uit kunnen kiezen dan Pai. Ik verbleef in een hostel gerund door een beetje een verstrooid vrouwtje, Darling. Het hostel was volledig van hout gemaakt en keek uit over de vallei waarin Pai ligt. Ze wees me de weg naar mijn kamer en riep tegen een groepje mensen 'There is a new friend for you!'. Dat had ze goed bekeken want in de week daarna heb ik samen met deze Britten een onverwachte privétour door de omgeving van Pai (incl, hot springs, grotten met slangen en poepende vleermuizen en wederom een man-made Grand Canyon) gemaakt, lekker bij het zwembad gelegen en vuurtjes gebouwd. Thailand heeft momenteel geen regering maar hier heeft het leger voor het zeggen. Als toerist merk je daar niet zo heel veel van, behalve dat de bus waarin je zit onderweg ongeveer elk halfuur moet stoppen voor een controle. Op een goede avond in Pai waren er opvallend veel militairen aanwezig, met als gevolg dat om 12 uur alle barretjes dicht waren. Mijn Britse kamergenoot en ik waren nog niet toe aan slapen en sprongen achterop bij een groepje jongens die ons wel even naar een feest zouden brengen. Bleek dit feest een kampvuur aan de waterkant en het groepje jongens een Chinese dovenclub te zijn. Weer eens wat anders.

Ondertussen was mijn visumaanvraag naar Vietnam goedgekeurd en kon ik met de door mij zo geliefde nachtbus weer terug naar de wereldstad, Bangkok, om vanaf daar naar Hanoi te vliegen. Omdat ik jullie niet al te lang wil vervelen met reis-gepruttel zal ik mijn belevenissen in Vietnam (samen met Bali en Gili T toch wel de meest favoriete bestemming in Azië) voor een andere keer bewaren. Stiekem ben ik al twee weken thuis, maar dat maakt het voor mij niet minder leuk om dit allemaal op te schrijven.

Tot snel en voor de vakantiegangers, een fijne vakantie!

Veel liefs